امتیاز کاربران

دكتر محمدهادي سعيد مدقق، استاد گروه جراحي عروق،‌ بيمارستان فوق تخصصي جراحي عروق علوي،‌ دانشگاه علوم پزشكي مشهد 

بیماری بورگر که به عنوان ترومبوآنژئیت انسدادی شناخته می شود، یک فرآیند التهابی ایدیوپاتیک است که بیشتر در دست و پا رخ داده و شریان ها و عروق متوسط را درگیر می کند و ممکن است منجر به انسداد و کاهش جریان خون گردد. عامل آغاز کننده این بیماری هنوز ناشناخته است. برخی از فرضیه ها مانند عفونت باکتریایی، پروتئین های ایمونولوژیک و عوامل ژنتیکی برای شروع پیشنهاد شده است، هرچند که مورد رد یا تایید قرار نگرفته اند. تنها فرضیه ای که از زمان لئو بورگر قابل قبول است، ارتباط بسیار شدید میان قرار گرفتن در معرض تنباکو و این بیماری است. با این حال، برخی از محققان بر این باورند که نیکوتین تنها یک عامل فیزیولوژیک بوده، بنابراین نباید عامل اصلی یا آغازکننده باشد. بیماری بورگر به طور عمده در مردان شایع است، اما شواهد اخیر نشان می دهد میزان بروز در زنان در حال افزایش است. حدود 23٪ بیماران مبتلا به ایسکمی کمتر از50 سال که به کلینیک عروق مراجعه می کنند، با بیماری بورگر تشخیص داده می شوند. انواع درمان، از جمله استفاده از پروستاگلاندین ها، درمان ضد انعقاد یا ترومبولیتیک و جراحی بازسازی، هم غالبا ناموفق هستند. اکثر بیماران در حقیقت، کاندید بازسازی نیستند زیرا یک عروق مفید جهت پیوند بای پس در این بیماران به خوبی یافت نمی شود. برای مثال، Inada و همکاران ، تنها 4.6٪ از 236 بیمار می توان با جراحی درمان کردند. با توجه به کمبود اطلاعات و آمار در مورد بیماران بورگر پروژه تحقیق در سراسر کشور ژاپن در سال 1973 آغاز شد. در همان زمان، یک سیستم برنامه رسمی رجیستری برای بیماران مبتلا به بیماری بورگر  برای کمک به هزینه های پزشکی تاسیس شد  و 5990 بیمار مورد پیگیری و فالوآپ قرار گرفتند که 5222 نفر از انها مرد و بقیه زن بودند. هدف ما اجرای رجیستری در قالب بیماری بورگر می باشد. شیوع بیماری Buerger در نقاط مختلف جهان متفاوت است ؛ بیماری بوگر در کشورهای در حال توسعه آسیا شایعتر است و در ایران نیز رایج است. سالانه افزایش موارد جدید بیماری بورگر در مرکز تحقیقات جراحی عروق مشهد (vascular and endovascular surgery research center)، مرکز ارجاع در استان خراسان در کشور ایران گزارش شده است. خراسان بزرگترین استان ایران است و جمعیت آن بیش از 6 میلیون نفر است. بنابراین، برنامه های تحقیقاتی برای جنبه های مختلف بیماری بوگرر آغاز شده است و لزوم رجیستری این بیماری را به خوبی توضیح می دهد.

تفاهم نامه ها:

تفاهم نامه مركز كوهورت دانشگاه علوم پزشكي مشهد

تفاهم نامه با بيوبانك پژوهشكده بوعلي دانشگاه علوم پزشكي مشهد

امتیاز کاربران

 دكتر محمدهادي سعيد مدقق، استاد گروه جراحي عروق،‌ بيمارستان فوق تخصصي جراحي عروق علوي،‌ دانشگاه علوم پزشكي مشهد

هدف در این پروژه، اجرای رجیستری در قالب بررسی دسترسی های عروقی برای انجام همودیالیز می باشد. ابزارهای اطلاعاتی مانند رجیستری همودیالیز نشان داده اند که پروسه های مراقبت از اکسسز عروقی حتی پیامدهای بینابینی را در بیماران همودیالیزی بهبود می بخشند (3). نارسايي مزمن كليه، به عنوان يك اختلال پيشرونده وغيرقابل برگشت در عملكرد كلي هها تعريف مي شود ( 1). اين بيماري، يك مشكل بهداشتي با گستره جهاني است. با افزايش سن در دنياي امروز و نيز با توجه به افزايش بيماري هايي مانند ديابت، بيماري هاي قلبي- عروقي، بدخيمي ها، شيوع نارسايي مزمن كليه در حال افزايش است. در حال حاضر بيش از 5 ميليون بيمار مبتلا به نارسايي مزمن كليه در سراسر جهان از طريق همودياليز، دياليز صفاقي و كليه پيوندي زندگي مي كنند كه پيش بيني مي شود طي دهه آينده، ميزان مبتلايان اين بيماري دو برابر خواهد شد. در ايران ميزان شيوع و بروز بيماري 49درصد است. بر اساس آمار موجود در ايران، ساليانه  1200 تا 1600 نفر به اين بيماري مبتلا مي شوند. فيستول شريان - وريدي يكي از مناسب ترين روش هاي دسترسي عروقي محسوب مي شود. %90 بيماران نارسايي مزمن كليه داراي فيستول هستند و -80 ساير راه هاي دستيابي عروقي گرافت و كاتتر وريدي مي باشد. لذا یکی از مهم ترین جنبه های مراقبت از این بیماران، برنامه ریزی جهت ایجاد دستیابی عروقی با فاصله زمانی و کافی برای شروع همودیالیز است. اکسس های وریدی انتخابی برای همودیالیز شامل فیستول شریانی-وریدی، گرافت شریانی –وریدی و کاتتر مرکزی است. برای بیمارانی که نیاز به دیالیز کوتاه مدت دارند کاتتر های مرکزی استفاده می شود. به علت اینکه این کاتتر ها ها کانون هایی برای عفونت ، تنگی یا ترمبوز می باشد برای استفاده طولانی مدت از یک فیستول شریانی وریدی یا گرافت شریانی وریدی دراندام های فوقانی مناسب نیستند. در مطالعاتی که در کشور ما انجام شده است نیز هنوز درصد بالایی از بیماران، همودیالیز را با کاتتر وریدی مرکزی آغاز نموده اند.کفایت دیالیز بستگی به عملکرد اکسس عروقی دارد. اعمال جراحی که جهت برقراری اکسس عروقی و یا درمان عوارض آن انجام می شوند، علت عمده برای بستری شدن، هزینه و عوارض در بیماران نیازمند به دیالیز مزمن می باشند. در حال حاضر بهترین انتخاب برای اکسس عروقی جهت دیالیز، فیستول شریانی و وریدی می باشد که کمترین عوارض را دارد. در بیماران با نارسایی، هدف اولیه همودیالیز زنده نگهداشتن بیمار تا زمانی است که شرایط برای پیوند فراهم شود. بسیاری از بیماران به علت سن بالا و بیماری های زمینه ای کاندید عمل پیوند کلیه نیستند. بنابراین ، با وجود عوارض و مشکلات دسترسی عروقی، همودیالیز باید به صورت مداوم انجام شود. به طور تقریبی یک بیمار از هر 5 بیماری که همودیالیز را شروع می کنند، در سال اول شروع همودیالیز به خاطر عوارض قلبی –عروقی و دیابت می میرند و همچنین 25درصد از همه بیمارانی که تحت مراقبت همودیالیز هستند به دلیل عدم کارایی دسترسی عروقی و عوارض آن می میرند. در آمریکا 20درصد از بیماران با نارسایی کلیه در بیمارستان بستری هستند. مشکلات فراوانی در دسترسی عروقی دارند و بیشتر از میلیارد دلار هزینه صرف مراقبت از این افراد می شود. با وجود هزینه های بالایی که باز نگهداشتن دسترسی عروقی به سیستم درمانی تحمیل می کنند. با توجه به توضیحات پیش گفته ، باز نگهداشتن اکسسز عروقی برای جراحان و نفرولوژیست ها بسیار مهم و ضروری است. در بررسی ها گزارش شده است که میزان باز بودن اکسسز عروقی پس از دوسال از آغاز همودیالیز 40-60درصد و در اکسسز اتوژنوسو 18-30 درصد در دسترسی های پروستیک می باشد. حدود 90 درصد فیستول های شریانی وریدی در عرض 12 ماه باز باقی می مانند ولی این میزان ظرف 4 سال به 75 درصد افت می کند. در بسیاری از بیماران این فیستول برای مدت های طولانی تری حتی 10 سال عملکرد خوبی داشته است که حاصل وضع عروقی خوب از نظر آترواسکلروز، مراقبت کافی خود بیمار و تکنیک های صحیح و وسواسی پرستاران همودیالیز بوده است با توجه به حجم بالاي بيماران نيازمند به دسترسي عروقي جهت انجام همودياليز، و با توجه به اينكه عوارض دسترسيهاي عروقي مهمترين علت موربيديتي و بستري در بيماران دياليزي است و انجام دياليز موفقيتآميز در اين بيماران وابسته به عملكرد مناسب دسترسی عروقی است.   نداشتن رجیستری و پایگاه ثبت بیماریها در زمینه دسترسی عروقی در ایران یکی از علل اصلی نقص در تشخیص به موقع و پایش عوارض دسترسی عروقی و اختلال عملکرد  و در نتیجه موربیدیته های بسیار در این زمینه برای بیماران دهمودیالیزی به شمار رفته وامید می رود با ثبت اطلاعات بیماران به بهبود روشهای غربالگری، تشخیصی و درمانی بیماران همودیالیزی کمک نماییم. باایجااد چنین رجیستری بسیار ارزشمند بوده و پایگاه داده ای یگانه برای تحقیقات مختلف در زمینه دسترسی های عروقی را فراهم می آورد همچنین از هزینه های تحمیلی به بیماران و مدت و دفعات اقامت بیماران کاسته می شود و در نتیجه با عملکرد مناسب دسترسی عروقی ،کفایت همودیالیز ارتقا یافته و طول عمر بیماران افزایش و مرگ میر کاهش می یابد.

امتیاز کاربران

 دكتر محمدهادي سعيد مدقق، استاد گروه جراحي عروق،‌ بيمارستان فوق تخصصي جراحي عروق علوي،‌ دانشگاه علوم پزشكي مشهد 

هدف در این پروژه، اجرای رجیستری در قالب زخم پای دیابتی می باشد. ابزارهای اطلاعاتی مانند رجیستری دیابت نشان داده اند که پروسه های مراقبت از دیابت حتی پیامدهای بینابینی را در بیماران دیابتی بهبود می بخشند. مشکلات و مسائل پا یک علت مهم موربیدیته در بیماران دیابتی است. ریسک زخم پای دیابتی در طول زندگی افراد دیابتی (نوع 1 و2) 25% است. در اغلب موارد یک رویداد اولیه مثل ترومای مینور وجود دارد که باعث آسیب پوستی می شود. با کنترل صحیح و به موقع و ارزیابی مکرر پا در بیماران دیابتی میتوان این حوادث بالقوه و همینطور افراد در خطر اولسر پا را شناسایی و از آمپوتاسیون پا جلوگیری کرد. معاینات غربالگری سیستماتیک برای بررسی درگیری عروقی و نوروپاتی اندامهای تحتانی و بازبینی دقیق پاها، اساسا موربیدیته پا را کاهش می دهند. گزارشات متعددی نشان می دهند که معاینات مکرر مناسب برای ارزیابی اولسراسیون پا در بیماران دیابتی انجام نمی شود. حدود 25% بستری بیماران دیابتی در بیمارستان به علت عفونت یا ایسکمی زخم پای دیابتی است حدود 3/2 همه آمپوتاسیونهای غیر تروماتیک در آمریکا به علت زخم پای دیابتی است. نداشتن رجیستری و پایگاه ثبت بیماریها در زمینه زخم پای دیابتی در ایران یکی از علل اصلی نقص در تشخیص به موقع و پایش زخم پای دیابتی و در نتیجه موربیدیته های بسیار در این زمینه برای بیماران دیابتی به شمار رفته وامید می رود با ثبت اطلاعات بیماران به بهبود روشهای غربالگری، تشخیصی و درمانی بیماران زخم پای دیابتی (DFU) کمک نماییم.